1 روزهایی که گذشت

سلام

من قرار بود برم تهران گفتم که مقاله ام اکسپت شده بود و خب رفتم و خدارو شکر به خوبی وخوشی تموم شد.خیلی جالب بود.با اینکه ارائه اولم بود اما واقعا مسلط بودم.البته اینو خودم تنها نگفتم بلکه دوستمم گفت و افرادیکه اونجا بودن و سوال میپرسیدن.

خب شانس بد من شوهرجان کارش خیلی زیاد بود و اصلا نمیتونست بیاد برای همین تنها رفتم.اونجا با یه دختر شیرازی اشنا شدم.کلی باهم دوس شدیم .قطاری که باهاش رفتم و برگشتم اصلا خوب نبود.شوهر بند ه خدا اولین باری بود که من تنها میرفتم همش نگرانم بود و همش زنگ میزد.دیگه شما تصور بفرمایید دقیقه ای یه بار زنگ زدن یعنی چی.اون وقت بعد از اون من خودمم اصلا دوست نداشتم تنها برم اما خوب چاره چی بود؟راستش خدا به دوستای تهرانی صبر بده واقعا.خیلی ترافیک و شلوغی رو تحمل میکنن خدایی.اون قد راهاش دوره که اصلا ماشین شخصی کارایی نداره و همون اتوبوس و مترو از همه بهتره.

تو قطار با یکی دوست شدم و باهم رفتیم مترو شوش و ازاونجا رفتتم هفت تیر و منتظر شدم تا دادا اومد دنبالم

طفلک دادا خیلی زحمت کشید واسم دستش درد نکنه.

من یه شب بیشتر تهران نبودم.متاسفانه اولین شب یلدا رو کنار خانواده نبودم و خب طفلک شوهر اون قد دلش برام تنگ بوده که کز کرده یه گوشه و اصلا حال و حوصله نداشته.خب طفلک حق داشته  من که نبودم اونم که تو خانواده من تنها بوده.

به چندتا از دوستانی که شمارشون رو داشتم زنگ زدم اما خب بعضیا گوشیشون خاموش بود و بعضیا هم نتونسته بودن جواب بدن

خب دیگه قسمت نشد کسی رو ببینیم اخه وقتمم واقعا کم بود و منم انتظار نداشتم شب یلدایی کسی بیکار باشه و بیاد منو ببینه

بهرحال این ماجرایی که باعث شد تو وبلاگ قبلیم پیش بیاد باعث شد برای همیشه خاموش بمونم و نه شماره و نه هیچ مشخصاتی با کسی در میون نزارم.

این عکس رو خودم گرفتم انشالا هر دفعه با هر پست عکسایی که خودم گرفتم هم میزارم

امیدوارم همگی هرجا هستید موفق و شاد باشید.

دوستتون دارم